Veka i Nakuru

Foerste veke av outreach e saa godt som over, og det har vore spennende. Vi bor i Nakuru som e ein middels stor by, i et litt shabby omraade der vi maa ha eskorte av guttene for aa gaa heim til jentene sitt hus om kvelden. Men dei har internettcafe, saa daa e eg fornoeyd. Daakke og regner eg med.

Dei to foerste dagene her tok vi det ganske med ro. Onsdag besoekte vi ein skule i slummen, der det va ca 100 elever som enten e foreldrelause eller kjem fraa ekstremt fattige familier. Vi viste dramastykke til dei, fortalte bibelhistorier og leika med dei, og det va utrulig kjekt aa sjaa kor lett det va aa glede dei. Dei va overlykkelig naar dei scorte et maal i fotball og lo masse naar vi fortalte historier. Kontrasten kom neste dag, daa vi va paa ein primary school med 400 elever fraa meir velstaaende familier. Disse ungene/ungdommene hadde ein heilt anna instilling, kjeda seg lettere, og va veldig vanskelig aa ha kontroll over. Det fortell litt om kor masse meir du tar ting for gitt med ein gang du har litt meir. Det e naakke vi boer tenke over i Norge...

Ellers kjem eg ikkje utenom at eg e drittlei av unger (og voksne!) som roper mzungo etter meg, Lisa og Sarah (vi e dei einaste vestlige igjen paa DTSen) overalt kor vi gaar. Sjaa for deg at ein moerkhuda person besoeker ein plass i Norge der det ikkje e saa mange utlendinger, og dei som bor der roper "svarting" etter han. Trur dei fleste kan tenke seg til at det ikkje hadde blitt saa godt mottatt. No e ikkje mzungo et like gale uttrykk som svarting, men det gaar ut paa det samme, og det doemmer folk etter hudfargen. Og det e saa utrulig unoedvendig aa rope det etter oss uten naakken anna grunn enn at vi e kvit. (aaa, e vi kvit? DET har vi ikkje lagt merke til...) Saa vi e ganske fed up. Paa primary school paa torsdag satt eg og Sarah paa ein benk og prata. Fem minutt etter e vi omringa av over 100 unger som prater swahili, peiker, ler og foelger med paa kvar bevegelse vi gjer. Veit at dei ikkje meiner naakke gale med det, men det e utrulig slitsomt aa vere annerledes overalt der vi gaar. Ein anna ting som e nesten like irriterende e at alle unger vi moeter paa seie "how are you?" og det e greit nok i seg sjoel, men naar vi svarer "fine" eller naakke i den dur, saa svarer dei med "how are you?" og saann kan dei holde paa til dei har spurt 20 ganger. Og hvis det e 10 unger der som spoer paa ein gang, saa blir det rett og slett litt masse. Trur ikkje dei heilt forstaar at naar du har svart fine ein gang, saa e det ikkje noedvendig aa spoerre igjen et sekund etterpaa...

I gaar hadde vi et interessant besoek i ei kirke. Gudstjenesten varte i 4 timer, og eg va saa troett og lei at eg ikkje fekk med meg saa masse av det som skjedde. Eg sov faktisk 10 minutt av preika, og eg satt paa utstilling framme med alteret, saa det saag sikkert veldig bra ut:P Men eg gjekk tydeligvis glipp av ganske masse, for etterpaa kunne George fortelle meg at det hadde vore ei dame som forlot gudstjenesten i protest, pluss to damer som gjekk crazy og snakka kikoyo og hylte og jamra seg (eg gjekk ikkje glipp av det, men forsto ingenting av ka som skjedde). Grunnen va visst at dette va ei veldig konservativ kirke, der alle damene hadde dekka til hodet og haaret, naakke vi ikkje hadde gjort. Damer har heller ikkje lov aa snakke i kirka (takk Paulus), naakke vi gjorde ganske masse. Og i kirka satt damer paa ei side og mennene paa ei anna, og dei "viktigste" mennene satt framme med alteret, der eg og naakken av dei andre fraa DTSen og satt, naakke som visst va feil. Fant vi ut etterpaa. Saa vi braut visst dei fleste reglene i den kirka ubevisst. Det som va konge va at paa slutten av gudstjenesten bestemte pastoren seg for at disse reglene maatte dei bli kvitt, saa fraa no av kunne damene gaa og ordne seg paa haaret og kvitte seg med skautene, og dei skal faa lov aa snakke i kirka! Saa eg e gla vi braut dei reglene! No e eg ganske konservativ sjoel, men det faar vere maate paa... Kirkene her i Kenya e mannsdominerte nok fraa foer om ikkje damene skal maatte sitte i ro og ikkje faa lov til aa gjere naakke ut av seg.

I dag reiste George, Sarah og eg til Filadelfia, et barnehjem/skule i Nakuru som eg besoekte for to aar sia med Fredtun. Eg har et fadderbarn der, og eg hadde snakt med ledelsen om aa komme og besoeke han i dag. Men TIA (this is africa. masse brukt uttrykk her...), naar vi kom der, va ikkje han der. Saa eg la igjen ein lapp og ein liten presang, og haaper aa faa besoeke han neste gang i Kenya. Litt trist, men men.

Det e litt av det eg har opplevd denne veka. Gleder meg til aa komme heim, saa eg kan fortelle daakke alt eg gloemmer aa skrive her. Dei to neste vekene skal vi vere i bush bushen, og eg kan nesten garantere at eg ikkje har internett. Vi har ikkje stroem, saa kan vere ein smule vanskelig aa faa tak i meg. Men eg kan i alle fall svare paa sms. Blir spennende...

Info om outreach

I maaro reiser eg altsaa paa outreach. Trur egentlig ikkje eg har fortalt saa masse om ka som skal skje, saa daa passer det jo fint aa gjere det no. For dei som ikkje veit ka outreach e i det heile tatt, saa e det altsaa andre del av DTSen. Foerste del e lecture phase, som e klasseromsundervisning, og denne e eg altsaa ferdig med no. Har vore utrulig masse bra undervisning, og eg har laert masse, foerst og fremst om Gud, men og om meg sjoel og om folk rundt meg. Saa no e vi komt til andre del, outreach, der vi reiser vekk fraa basen for a drive evangelisering, vere litt misjonaerer. Dei fleste DTSer reiser til et anna land paa outreach, men vi forblir i Kenya. Litt kjipt paa ein maate, det hadde vore kjekt aa jobba blant ein ny kultur, men paa ein anna maate e det bra aa faa jobbe blant folket vi har bodd i same land som i tre maaneder. For ja, eg har bodd i Kenya i tre maaneder, men vi har ikkje faatt muligheten til aa jobbe tettere paa folk og skape baand med folk her ennaa. Maaten vi skal evangelisere paa e blant anna gjennom ungdomsmoeter, sport (fotballkamper o.l), besoeke barnehjem og skuler og hjelpe til med det som trengs, revival meetings og gudstjenester.

Vi veit ikkje saa veldig masse detaljer om ka som skal skje, men eg kan proeve aa skrive litt om ka og kor vi skal, saann at daakke har litt peiling paa ka eg driv med.

5-11. januar: Vi skal vere i Nakuru, som ligg ca tre timer nordvest for Nairobi. Eg va i Nakuru i 2007 naar eg va paa tur med Fredtun. Daa besoekte vi et barnehjem der, og eg har et fadderbarn der som eg haaper paa aa faa besoeke. Det vi skal gjere i Nakuru e bl.a. barnehjemsbesoek (trur ikkje det e det samme barnehjemmet som eg va paa sist gang), besoek paa barneskule og vere med paa diverse gudstjenester.

12-25. januar: Vi reiser til Keses, som eg ikkje heilt veit kor e. Her skal vi ha cellegrupper i ei lokal kirke, besoeke high schools, og spille fotballkamper. Vi skal og jobbe i naakke som heite IDP camps. IDP staar for internally displaced people, og eg maa aerlig inromme at eg veit veldig lite om ka det e og ka vi skal gjere der. Veit vi skal jobbe med bl.a aa skape fred mellom stammer som ikkje heilt kjem overens, saa det kan bli spennende. Vi skal vere her i to veke, og saa vidt eg veit saa har vi ikkje elektrisitet der vi skal bo, saa om du ikkje faar kontakt med meg i loepet av disse vekene, saa veit du koffor:)

26. januar – 1. februar: Denne veka skal vi vere i Kamsoit (trur ikkje den skrivemaaten e heilt riktig.. men men). Her skal vi virkelig ta heilt av, med vekkelsesmoeter, open air meetings, ungdomsmoeter, gudstjenester og doer til doer-evangelisering. Tipper naakken fekk negative assosiasjoner til Jehovas vitne av sistnevnte. Men daa skal det seies at doer til doer-evangelisering her blir tatt i mot paa ein heilt anna maate enn i Norge. Det e meir vanlig her, og i steden for aa bli moett med ei doer i fjeset, saa inviterer dei deg inn til ein kopp med te og ein god samtale. Maa likevel sei at eg foreloebig ikkje e heilt komfortabel med denne maaten aa gjere ting paa. Men det kan ha med at sist eg gjorde det va eg den einaste ikkje-swahili-snakkende personen, og alt foregjekk paa Swahili, saa eg blei litt skremt. Men det kjem seg nok.

2-8. februar: Vi skal vere naer Kisumu, som e vest i Kenya. Veit lite om programmet, anna enn at vi skal besoeke diverse skuler og ha litt moeter. Vi skal bo i huset til ei av dei som jobber her paa basen, og forhaapentligvis faar vi besoekt heimene til naakken av DTS-studentene som kjem fraa Kisumu. Saa det blir kjekt:)

9-16. februar: Evalueringsveke der vi skal gaa gjennom ka vi har opplevd og laert i loepet av DTSen, og bli forberedt paa livet etter DTS. Det e foreloebig ikkje bestemt kor vi skal vere. Ellers saa har eg bursdag denne veka;)

17. februar reiser vi tilbake til basen, der dei neste dagene gaar med til forberedelse til graduation, som e 20. februar.

…og 23. februar kjem eg heim! Hjelpes.. Det e ikkje lenge til altsaa!

Det va litt om ka som skjer framover. Vi treng virkelig forboenn for outreachen. Denne veka har vore forberedelse til outreach, og den har vore veldig utfordrende. Som naakken har faatt med seg, saa reiste Chanee fraa USA som eg bodde paa rom med heim for to veke sia. Ho har moett utfordring paa utfordring sia ho kom til Kenya, og til slutt blei det nok. Saa det va veldig trist. Og i gaar bestemte Zach, ein av dei eg va paa juleferie med, seg for aa reise heim. Va mange ting som spilte inn der og, men den avgjerende faktoren e at han har ei tante som han har et naermt forhold til som har kreft, og har faatt 6-8 veke aa leve. Han reise i loepet av neste veke, saa det betyr at vi e bare tre vestlige igjen her. Naakke som ikkje e et problem i seg sjoel, men som kan bli veldig utfordrende. Skal ikkje begynne aa legge ut om det her, men for aa sei det kort, saa e det ikkje alltid like lett aa vere kvit her. Det har og skjedd diverse andre ting i teamet her den siste veka som har vore utfordrende, saa det e lett aa merke at det e krefter i sving som jobber mot at vi skal bli et sammensveisa team som har fokus paa Gud.

Med andre ord saa har eg utfordrende veker framfor meg. Saa husk aa ta meg og teamet med i boenn, og be for beskyttelse mot alle farer vi kan moete paa og mot sjukdom. Takk for all forboenn saa langt:)

Det faar vere nok for no. Som sagt, saa blir eg veldig gla for litt oppdateringer fraa Norge innimellom! Veit ikkje om eg har internettilgang i loepet av outreach, men hvis eg har saa skal eg komme med ein liten oppdatering.

Rettelse

Ett eller anna e gale med mitt nye simkort, saa eg maa rett og slett gaa tilbake til det gamle nr mitt. Jepp, det eg ba daakke om aa slette i forrige post. Problemet e at eg ikkje mottar meldinger fraa utlandet, har ikkje peiling paa koffor. Saa lagre dette nr igjen, og bruk det hvis du vil ha tak i meg:

+254711100005

Saann reint praktisk...

Siden eg reiser paa outreach paa mandag, og dermed har begrensa tilgang paa internett, e det greit aa vite kordan det e mulig aa kommunisere med meg. For all del, fortsett aa send mail og kommenter paa bloggen, eg faar lest det, bare kanskje ikkje med ein gang.
Ein ting som kan vere greit aa vite e at eg har faatt nytt mobilnr.
Altsaa, nytt mobilnr: +254738173210
Billigere aa bruke for meg, samme pris for daakke. Saa slett det gamle (det kenyanske altsaa, ikkje det norske), og lagre dette:)

Mobil e altsaa den greieste maaten aa holde kontakten med meg. SMS koster ikkje masse verken for daakke eller meg. Ellers saa blir eg overlykkelig for ein telefon i ny og ne og! Daa fins det ein fantastisk ting som heite lebara telefonkort som kan bestilles fraa lebara.no eller kjoepes diverse utvalgte plasser. Bare sjekk internettsiden eller snakk med Torbjoern. Hvis du ringer fraa hustelefon med det kortet kan vi prate i ca 90 min for 100 kr, og det seie ikkje eg nei takk til:) Hvis du e veldig gnien, e det mulig at eg kan ringe deg, men daa maa du spoerre veldig fint;)

Ellers e mailadressen min fortsatt stini_87@hotmail.com ,
og postadressen:
Stine Karin Furuskjeg
Youth with a Mission
P.O. Box 59443
00200 Nairobi
Kenya

Skal proeve aa faa inn litt info om outreach foer eg reiser. Kan bli vanskelig, siden eg veit veldig lite sjoel, bortsett fraa at vi skal vere for det meste i sentral og vest-Kenya. Men skal proeve i alle fall. Men det faar bli ein anna dag!